Ceremonia herbaciana

Ceremonia herbaciana jest jednym z ważnych elementów kultury japońskiej. Sami japończycy wolą jednak używać określenia chadō – „droga herbaty” (lub chanoyu – „wrzątek na herbatę), które znacznie lepiej oddaje istotę tego estetycznego zjawiska.

Herbata znana była na Archipelagu Japońskim w okresie Nara (710-794), ale z czasem wraz ze spadkiem popularności kultury chińskiej zmalało jej znaczenie. Do łask wróciła wraz ze wzrostem zainteresowania buddyzmem zen. Mnisi buddyjscy uważali ją za remedium na problemy żołądkowe oraz idealny napój odświeżający umysł oraz ciało.

Dynamiczny rozwój ceremonii herbacianej przypada na okresie Azuchi-Momoyama (1568-1600)– epokę wielkich mistrzów: Takeno Jōō (1502 – 1555), Sen no Rikyū (1522 – 1591) oraz Furuty Oribe (1544 – 1615), którzy nie tylko ustalili kanony przebiegu chadō, ale również te dotyczące sprzętów oraz ceramiki.

Początkowo czarki do herbaty, wazony, naczynia na wodę sprowadzane były przez mnichów buddyjskich z Chin. Dopiero Murata Shunkō (1423-1502) zrezygnowała z kosztownych, bogato zdobionych chińskich przedmiotów na rzecz prostych oraz delikatnych utensyliów. On jako pierwszy zwrócił się w stronę rodzimych twórców ceramiki i zaczął używać ich wyrobów. Takeno Jōō wykorzystywał czarki do herbaty codziennego użytku wykonywane przez anonimowych ceramików koreańskich zaś Sen no Rikyū preferował ceramikę raku. W chwili, gdy naczelnym mistrzem ceremonii herbacianej został Furuta Oribe, popularność zyskała ceramika shino i oribe. W tym okresie został wzbogacony asortyment naczyń niezbędnych nie tylko do ceremonii herbacianej, ale także tych używanych na co dzień.